Leita í þessu bloggi

föstudagur, mars 22, 2019

Góðan dag, kæru lesendur bloggsins míns! Það er smá myndlistarsýning sem ég er með á morgun. Ef þið notið facebook þá er allt um hana hér:

https://www.facebook.com/events/1035739056617124/?event_time_id=1035739073283789

Ef þið notið ekki svoleiðis ósóma þá get ég sagt ykkur heilmikið um hana á þessari hérna gamaldags bloggsíðu:
Á morgun kl. 17.00 opnar myndlistarsýning mín í Friðarhúsinu, Njálsgötu 87, á horni Njálsgötu og Snorrabrautar. Opnunin stendur frá 17.00 til 20.00 annað kvöld og eru allir velkomnir. Þar mun ég sýna myndir sem ég hef teiknað síðasta hálfa árið eða svo, en ég er að taka smá pásu í tónlist og einbeita mér að því að skapa með litum. Það er heitt á könnunni í Friðarhúsinu og verður eitthvað smá snakk í boði á opnuninni. Það væri gaman að sjá þig og vini þína á morgun, en ef þú kemst ekki þá verður hægt að koma og skoða í smá tíma í viðbót því sýningin mun hanga uppi fram yfir mánaðarmót, og verður listamaðurinn (ég) viðstödd í nokkra klukkutíma á dag. Einnig má hringa í símann minn ( Heiða sími 6 9 8 6 6 3 8) og fá að kíkja og skoða og spjalla um verkin.
Áfram list og opnanir og partý! Hlakka rosalega til að hitta þig.

föstudagur, júní 15, 2018

Slys

Ég veit eiginlega ekki hvernig og/eða hvort ég eigi að segja ykkur það sem gerðist. Mér líður einhvern veginn asnalega samt að segja ekki frá því. Það er svo mikil sönnun á því að maður segi bara frá því frábæra sem er að gerast í lífi manns og þegar eitthvað bjáti á, þá þegi maður. Þá bíti maður á jaxlinn, í það súra epli jafnvel. Íslendingar kvarta ekki. Svo er reyndar alveg ógeðslega mikið til af fólki sem er í alvörunni að deyja úr lífshættulegum sjúkdómi og það kvartar aldrei, svo þetta er allt mjög afstætt. Það sem kom fyrir mig er ekki lífshættulegt, og ég mun jafna mig, og ég er ekki að kvarta, en ég ætla samt að segja frá því, því mér finnst það leiðinlegt og mér líður illa og er smá döpur. Það var semsagt keyrt á mig, þar sem ég var að hjóla á hjólastíg. Mjög týpísk útkeyrð ung kona sem sagðist vera að koma heim úr vinnu á sjúkrahúsi, þar sem allt of mikið var að gera, og allt of fáir að vinna, og hún leit ekki til beggja hliða áður en hún keyrði af stað frá biðskildunni sinni og á mig. Ég hafði séð bílinn stopp á biðskildu og var á hjólastíg og treysti bara heiminum, eins og maður gerir. Góðu fréttirnar eru að ég er óbrotin, en vondu fréttirnar að ég er öll marin á vinstri hlið, og get ekki legið í neinni stellingu án þess að finna til, þótt að ég sé að taka parkódín. Svo er ég með bakvesen og við það að hlífa einum líkamsparti fer jafnvægið úr skorðum þannig að mér er beisikklí illt alls staðar núna. Læknirinn sagði að þetta væri verst fyrstu 3 dagana á eftir og þetta gerðist á miðvikudag, þannig að ég bind vonir við sunnudaginn.
Hjólastígurinn sem ég var á þegar þetta gerðist er laugavegur fyrir ofan Hlemm, og ég var á leið frá Hlemmi uppí grasagarð að labba og þaðan ætlaði ég í sund og gufu. Ég er nýflutt í laugardalinn og nota því hjólið sem samgöngutæki, með mjög góðum árangri. Þarna klukkan ríflega hálf-fimm er bæði umferð keyrandi og gangandi vegfarenda og því fór ég yfir götuna á horni Nóatúns til að nýta þennan prýðis-hjólastíg sem þar er. Mikið af túristum sem voru á gangi með ferðatöskur og ég vildi ekki vera leiðinlega hjólastelpan sem sikksakkaði á milli þeirra, þegar búið er að gera aðstöðu fyrir hjólafólk hinum megin götunnar. Gallinn við þennan hjólastíg er þó augljóslega sá að ef bílar á biðskyldu muna ekki eftir því að hjól eru að koma úr báðum áttum þarna, þá gerast svona slys. Ég reyndi að bremsa þegar ég sá að bíllinn tók af stað, en var komin of nálægt og það var úðarigning svo ég rann bara á fullri ferð á bílinn sem var að taka af stað og því ekki á fullri ferð, en skellurinn var samt nægur til að meiða mig og kasta mér í götuna. Þarf ekki að taka fram að hjólið er ónýtt en það er nú minnsta málið. Keypti það árið 2010 fyrir hluta af peningum sem ég fékk þegar herbalife-sölumaðurinn keyrði á fullu aftan á mig og rústaði bakinu mínu. Kaldhæðnislegt. Ég var í rétti þá, er í rétti núna. Keyri alltaf varlega, hvort sem ég er á bíl eða á hjóli. Mér finnst þetta eiginlega dáldið ósanngjarnt, en lífið er oft ekkert sanngjarnt. Hennar hlið, (ökumannsins) er ekki sanngjörn heldur. Hún vinnur allt of mikið í allt of miklu álagi, því heilbrigðiskerfið er í molum. Sama heilbrigðiskerfi og lét mig bíða í 3 klukkutíma eftir að komast í röntgen og 2 tíma eftir að fá úrlesturinn úr myndunum. Bottom line-ið hér er: Það er allt of mikið álag á öllum, þannig að meira að segja þeir sem eru ekki í stresskasti og eru bara úti á leið í grasagarðinn að anda að sér blómalykt og semja ljóð og vera í fíling áður en þeir fara heim að elda í meiri fíling eru ekki óhultir. Þetta slys setur alveg strik í reikninginn hjá mér, og þá er ég ekki bara að meina peningalega. Það er mjög erfitt að koma sér af stað þegar maður er með líkama sem er smá hnjaskaður fyrir. Andlega hliðin hrynur líka í leiðinni og lífið virðist ekkert voðalega skemmtilegt. Plús að það sem mig langar mest að gera núna er að vera að njóta endalausra sumardaga og vera úti að hjóla, en það get ég sko alls ekki gert strax. Ég hef aldrei fengið svartari marbletti en þá sem eru að koma út á rassinum og allt í kringum hann.
Vona núna innilega að veðrið muni sökka í allan júní, og svo komi sól og blíða í allan júlí og allan ágúst og þá verði ég orðin heil heilsu og komin á heilt hjól líka. Takk fyrir að lesa. Ég er ekki að leita að vorkunn, en ef einhver er með sambönd í borgarstjórn má gjarnan benda þeim á slysahættu á núverandi hjólastígum milli Hlemms og Kringlumýrarbrautar.

mánudagur, janúar 22, 2018

Tutlusalat?

Kannast einhver við tutlusalat? Það var alltaf á boðstólum, í miklu magni á milli tveggja brauðsneiða, og gekk þetta undir nafninu "Tutlusamloka" í F.S. þegar ég gekk í þann skóla. Í tutlusalati er: mayónes, hangikjöt í bitum, rauð paprika í bitum og gular baunir. Ef ekki var til hangikjöt mátti nota skinku og þá hét samlokan Tutlusystir. Ég var að enda við að gera Tutlufrænku. Vegan-mayó, rauð paprika, gular baunir og Tofurky vegan-álegg í bitum. Aldeilis stórfenglegt. Ég gúgglaði tutlusalat, til að kanna hvort einhver hefði skrifað um það og svo virðist ekki vera. Bara gömul bloggfærsla frá mér, frá 2009, kom upp, ekkert annað. Þessi blanda, þetta salat, þessi samloka. Hvaðan kom þetta eininlega í mötuneyti Fjölbrautaskóla Suðurnesja? Og af hverju er enginn að tala um þetta? Áfram Tutlusalat!
Annars gerði ég fáránlega mikið í dag: Bíl í skoðun (skoðaður til 2019), keypti mér náttföt og nýjan tannbursta, keypti afmælisgjöf f. Elvar, fór í bókasafnið, keypti mér íþróttastuttbuxur og fór í Bónus. Svo pantaði ég badminton-völl í kvöld! Fer í badminton eftir klukkutíma.

þriðjudagur, janúar 09, 2018

Heilsuvandræði

Ég er að skrifa þetta hér, mjög meðvituð um að þetta er blogg um heilsufar og þar af leiðandi ekki endilega skemmtilestur, en mig langar bara að skrifa eitthvað og heilsan er það eina sem poppar upp í kollinn á mér þessa dagana. Ég hef fengið þrjár flensur í röð, síðan í október. Ég náði reyndar líka að gera þrjár plötur undir nafninu Heidatrubador árið 2017 svo það virðist margt gerast í þrennum þessa dagana. Vonum að hið gamla og góða máltæki "Allt er þegar þrennt er" sé máltæki sem hafi fest sig í sessi vegna þess að það sé satt. Ekki samt í tengslum við útkomnar plötur Heidatrubador, heldur út af fengnum flensum. Óliver hefur líka fengið nokkrar flensur og Elvar líka. Fjölskyldan, utan kötturinn, hefur verið meira og minna veik í allt haust og vetur. Í gær fórum við uppá læknavakt með Óliver, þá á sjötta degi hósta, kvefs, beinverkja, eyrnaverkja, hálsbólgu og hitavellu. Læknirinn á Læknavaktinni tók á móti okkur raddlaus og slappur. Meira að segja læknarnir eru með flensu þessa dagana. Hann sagði okkur hins vegar afskaplega merkilegan hlut. Mitt ástand, þ.e.a.s. flensa eftir flensu, veirusýking eftir veirusýkingu, er ekkert einsdæmi. Það virðist vera að flensubakteríur séu núna búnar að stökkbreytast og því er fólk, meira að segja fólk sem nánast aldrei verður veikt, meira og minna í bælinu þessa mánuði.
Læknirinn sagði reyndar að þetta hefði byrjað í vor á Íslandi, og sæi ekki fyrir endann á þessu. Ég var hraust í vor og sumar (f. utan eina nokkuð öfluga uppogniður sem ég upplifði alein í vor) en ég var líka í Berlín. Í Berlín borðar maður hollt, hreyfir sig mikið því maður labbar og hjólar allt og á vorin og sumrin er gott veður og því svitnar maður á heilbrigðan hátt og manni verður aldrei kalt. Veturnir í Berlín eru reyndar allt öðruvísi, en það er önnur saga. Ég hitti reyndar líka afskaplega fáa í Berlín í vor og sumar. Það hittist bara þannig á að mínir vinir og kunningjar voru mikið að vinna eða ferðast og voru því ekki á staðnum. Hitti einn og einn og langt á milli, en allavega engin mannamót að ráði.
Ég kom til baka frá Berlín í byrjun október, og fékk fyrstu flensuna rúmri viku síðar. Alltaf þegar ég náði að jafna mig fór ég út og hitti fólk og fékk næstu flensu. Eða svoleiðis held ég að þetta hafi gerst. Ég fór reyndar að vinna sem norðurljósagæd eftir fyrstu og á undan annarri flensu og þar varð mér kalt og ég fékk bronkítis og kvef og eftir það ævintýri hef ég verið með asmahósta sem fer alls ekki. Ég er því búin að hósta á hverjum degi síðan í nóvemberlok. Ég þarf að stoppa og herpa mig saman þegar ég er úti að labba og þarf að hósta, því annars pissa ég á mig. Það er allt komið í rugl.
Þriðja flensan kom svo og fór og nú er ég, í upphafi ársins 2018, með asmakast sem neitar að fara, úthóstuð og einhvern veginn svo máttfarin að það er næstum því fyndið. Mér hefur aldrei liðið eins mikið eins og persónu í skáldsögu. Veiklulegri listaspíru, alltaf með vasaklútinn á lofti til að hósta í hann. Skáldsagnapersónan væri líklega með berkla en ég er blessunarlega laus við að hósta blóði, enn að minnsta kosti. Ég labbaði í sund í gær, korters labb hvora leið, kannski hálftíma stopp í sundi. Sofnaði í öllum fötunum fyrir miðnætti í gær, búin á því. Vaknaði klukkan 3 eftir hádegi í dag. FIMMTÁN TÍMAR! Ég var að minnsta kosti útsofin þegar ég rumskaði, frekar ringluð. Fór að lesa bók, sem er reyndar það skemmtilega við að vera svona mikið veikur. Maður getur þá lesið bækur eins og vindurinn. Það er viss gleði fólgin í að týna sér í bókalestri, en ó, hvað ég vildi að þetta tímabil færi að taka enda. Er ég ekki að verða búin með stökkbreyttu veirurnar í bili?

mánudagur, janúar 01, 2018

Fyrsti í 2018

Vaknaði og steig fram úr rúminu, beint í ælu frá Ljóna, sem var köld og klístruð, svo ég byrjaði árið á að þrífa kattagubb og fara svo í fótabað með hægri fót í klósettvaskinum. Gat eiginlega ekki byrjað á áhugaverðari hátt, svo ég ákvað að láta í vél og tékka á veðrinu úti á leið úr þvottahúsinu. Breskir túristar óskuðu mér gleðilegs árs. Það var skemmtilegt og ég ákvað að láta einhverja "sparíplötu" á til að vaska upp og fá mér morgunmat, áður en ég fer í vinnuna. Ég fann Googooplex, þessa hér í vínylsafninu mínu og hún er mjög sparí! Kannski uppáhaldsplatan mín ever af íslenskum plötum. Það að hlusta á hana, ásamt glöðu bresku túristunum, var alveg nóg mótvægisaðgerð gegn því að stíga í kattaælu, svo nú er ég búin að vaska upp, fá mér te og beyglu og hálfnuð með Googooplex. Plata 2 er betri en plata 1, en það er nauðsynlegt að hlusta á þetta í réttri röð þegar maður leyfir sér. Úti er stilt og millt áramótaveður og þokan og reykurinn frá í gær virðist hafa gufað upp í nótt. Eftir eina vínylplötu og kannski einn tebolla til er ég tilbúin í útvarpsþáttagerð.

sunnudagur, desember 31, 2017



Síðasti dagur ársins og ég vil bara segja að það er gott að vera til.

þriðjudagur, desember 26, 2017

Jól án áreitis

Á Þorláksmessu fórum ég og Elvar út að borða á Harry's seafood bar and grill (frábær fiskur og franskar). Þetta er svo sem ekki í frásögur færandi nema fyrir þær sakir að þegar ég ætlaði að finna símann minn á aðfangadag var hann hvergi, engin hringing heyrðist einhvers staðar úr húsinu og enginn svaraði þegar ég hringdi í hann úr öðrum síma. Þá mundi ég að ég hafði síðast notað hann á Harry's, og mikið rétt, þegar ég hringdi í uppgefið númer á fb-síðu þeirra mundu þau eftir símanum mínum. Semsagt farsæll endir á þetta leiða jólaævintýri, því enginn vill auðvitað týna símanum sínum, með tilheyrandi mynda- og tengiliðamissi, fyrir utan fjárhagslegt tap við að kaupa nýjan. Ég gat náð í hann kl. 17.30 á öðrum í jólum, þegar þau opnuðu, (sem er á eftir) en þangað til myndi ég vera símalaus. Ég var alveg sátt við símaleysið, þar sem síminn var ekki týndur var þetta ekkert vandamál af minni hálfu. Ég sá þó ekki fyrir hvílíkt jólafrí ég var að ganga inní.

Þannig er mál með vexti að ég hafði farið í sjálfskapað facebook-frí um viku fyrir jól, eftir að hafa lesið þessa grein:

https://ideapod.com/former-facebook-executive-dont-realize-programmed/?utm_medium=link&utm_source=facebook&utm_campaign=sciencedump

Ég las hana og setti svo inn skilaboð á facebook-síðuna-mína sem bað fólk vinsamlegast að hringja í símanúmerið mitt eða senda mér rafpóst ef það þyrfti að ná í mig. Ég er búin að fara á facebook síðan, en bara til að setja inn skilaboð (og nýja mússik: https://heidatrubador.bandcamp.com/) á listamannssíðu Heidatrubador sem er tónlistarlegt hliðarsjálf mitt. Hef því ekki notað facebook persónulega, heldur bara til að auglýsa tónlist eftir mig. Gallinn við að setja inn svona skilaboð og týna svo símanum sínum er augljós, og ég hef því hvorki fengið skilaboð í gegn um Messenger, né fengið símtöl frá þeim sem vildu vera í sambandi. Ég hef heldur ekki farið á Snapchat eða Instragram, tvö farsímaforrit sem gera manni kleift að deila myndum eða myndböndum af lífi sínu. Eitthvað sem skiptir nákvæmlega engu máli en maður gerir samt, sérstaklega ef maður er ekki að nota Facebook. Svo nú er ég ekki með síma, ekki á facebook, en á þessa ljúfu ThinkPad-tölvu sem ég er nú að nota í að skoða síður, lesa greinar og BLOGGA!
Það er í alvöru jafnlangt síðan ég bloggaði og síðan mér fannst ég vera farin að nota facebook allt of mikið. Kannski um ár síðan síðasta færsla var sett inn. Ég fann hvað ég notaði facebook svakalega mikið þegar ég bjó ein í útlöndum í hálft ár, fyrr á þessu ári, og mér fannst eins og ég gæti haldið sambandi við fólk í gegn um skilaboðin þar. Átt í samræðum við vini mína, deilt myndum, sagt frá góðri tónlist. Svo skrifaði ég pistla þar sem ég sagði frá lífi mínu og tilverunni og það er auðvitað það sem ég gerði á þessu bloggi hér áður. Það er augljóst að facebook hefur leyst bloggsíður af, en vandamálið er að maður nennir ekki alltaf að lesa eða skrifa langar færslur þar. Það er einhver skyndibita-fílingur á Facebook. Fólk opnar síðuna til að eyða tíma, til að brúa bil, á meðan það situr og bíður eftir einhverju, í pásunni sinni úr vinnunni, eftir kvöldmat, í hádeginu, í strætó. Millibilsástand sem notað er til að tékka á öllum vinum sínum á 10 mínútum, og þá les maður ekki langa texta. Maður fær því ekki samskonar dýpt í þessi samskipti og auðvitað ekki sömu innsýn og ef maður hefði hitt einhvern þessara vina sinna.
Svo er það læk/hjarta/broskarl/reiðikarl-takkinn, sem er hannaður af forriturum og hönnuðum, sérstaklega með það í huga að fólki finnist það verða að fara reglulega inná facebook, twitter, snapchat og instagram til að sjá hversu mörgum líkar við færsluna sem maður setti inn. Það eru raunverulegu hrósin sem fólk fær í dag. Það eru klöppin á bakið, hughreystingin, viðurkenningin á því að það sem maður er að gera sé vel gert. Hér er viðtal við manninn sem fann upp læk-takkann og margt má taka út úr því og nýta sér ef maður hefur áhuga:

https://www.theguardian.com/technology/2017/oct/05/smartphone-addiction-silicon-valley-dystopia

Ég sakna Facebook ekki enn. Ég sakna ekki að vakna á morgnana og teygja mig í tölvuna og tékka á facebook. Ég viðurkenni að ég átti í erfiðleikum með að gera ekki það sama með farsímanum, tékka þá bara á instagram í staðin fyrir facebook. Mér finnst gaman að taka myndir, af mér og öðru, og helst að gera þær mjög listrænar og skrýtnar og því er þetta nátturulega hluti af mínu skapandi ferli og vinnu og það er ekkert að því. Það sem er athugavert er þessi þörf. Að VERÐA að opna einhverja síðu, tékka á einhverjum viðbrögðum, sýna sömu viðbrögð fyrir aðra. Að læka allt svo öðru fólki, vinum og kunningjum, finnist það sem þau gera vera gott. Að sýna hluttekningu í gegn um forrit frá morgni til kvölds.

Ég er ekki á facebook nema sem listamaður og útvarpsþáttur núna. Ég fer kannski að blogga meira og deili blogginu mínu á síðunni fyrir þá sem nenna að lesa og hafa áhuga á að fara dýpra. Ég er ekki búin að ná í símann minn, en ætla svo sannarlega að sleppa instagram og snapchat (Í annarri greininni sem ég setti hlekk á kemur fram að snapchat sé eins og heróin.) Ég hef ekki áhuga á að vera "háð" tækni, þótt ég hafi ekki á móti henni og geti vel hugsað mér að nota hana þegar hún gerir líf mitt einfaldara. Ja.is er betra en símaskráin. Google-maps er betra en landakort. Facebook, Instagram, Twitter og Snapchat eru ekki nauðsynleg. Bæta engu við. Nú sit ég á kaffihúsi (Emilie and the cool kids, Hverfisgötu, meiriháttar) og blogga. Yfir jólin las ég, fór í ródtrips, heimsótti fjölskyldur, fékk heimsóknir og horfði á bíómyndir og borðaði nammi. Í morgun var fyrsta hugsun mín ekki að tékka á hvað væri að gerast á facebook. Nú deili ég þessari færslu á facebook-síðunni minni og vona innilega að ég vekji einhvern til umhugsunar. Gleðileg jól!

þriðjudagur, nóvember 29, 2016

Hjálpaðu mér að gefa út plötu!/Help me release an album!

Þetta er linkur: https://www.karolinafund.com/project/view/1554
Hann fer með þig á heimasíðu verkefnisins sem ég er með á söfnunarsíðu Karolinafund. það eru sex dagar til stefnu.
This link will take you to a page by karolinafund where I am collecting money. I have six days now.

mánudagur, nóvember 07, 2016

Hvað er að gerast hjá Heidatrubador?

https://www.karolinafund.com/project/view/1554

Þetta er linkur á karolinafund-söfnunina sem ég er með fyrir framleiðslu á nýjustu tónlistinni minni sem ég gef út undir nafninu Heidatrubador. Þetta er þjóðlagatónlist í víðustu merkingu þessa orðs, en þarna gætir samt lágstemmdra áhrifa (lo-fi) og ákveðins tilraunaanda í útsetningum. Ég leik á öll hljóðfæri, sem lög og texta og tók plötuna upp sjálf. Mig langar að gera vínylplötu, og svo líka nokkra geisladiska og jafnvel kassettur, til að allir geti hlustað á plötuna, sama hvaða format þeir vilja. Ég eru búin að gefa út 4 smáskífur af þessarri plötu: Life & dream (uppseld), Fast (uppseld), Root (2 eintök eftir) og Veerle (8 eintök eftir).Allar plöturnar eru númeruð eintök, sem hafa söfnunargildi er fram líða stundir. Hér má hlusta á Veerle:



Hér má hlusta á Life & dream, Fast og Root:

https://heidatrubador.bandcamp.com/album/root

Ef þið viljið fjárfesta í sjö-tommum er hægt að hafa samband við mig, til dæmis í gegnum tölvupóstinn heidatrubador (at) gmail (punktur) com. Þið megið líka alveg senda mér póst bara af því bara, það er gaman að fá bréf að lesa, og stundum fær maður svo mikla leið á facebook og langar að vera í sambandi á annan hátt.
Veerle-sjötomman er með remixi frá Curver og er á svörtum vínil. Sú plata kostar 2500 kr, en Root er bara með tónlist á a-hlið og handgerðu listaverki á b-hlið og kostar 3000 kr. Ef þig langar að styrkja útgáfu stóru plötunnar, sem mun heita Fast, en ert ekkert sérlega að pæla í að fá þér vínilplötu geturðu keypt bara rafrænt niðurhal, eða keypt þér tónleika með Heidatrubador á vægu verði, eða keypt þér lag um þig sjálfa(n). Hver vill ekki fá lag samið um sig? Veerle er einmitt svoleiðis lag, samið um vinkonu mína frá Belgíu sem heitir Veerle. Hún er frábær og hefur komið ótrúlega oft til Íslands af því hún elskar íslenska tónlist.
Annar Belgi tengist plötunni, en belgíski læknirinn og vinur minn, Wim Van Hooste, gerir listaverkin á plötuumslaginu, fram- og afturhlið. Hann elskar líka íslenska tónlist og hefur komið oft til Íslands. Ég hlakka til að heimsækja þau bæði á næsta ári, þegar ég verð á flakki um Evrópu að spila lögin mín á kassagítar?
Annars spilaði ég fjórum sinnum á Airwaves 2016: Einkatónleika fyrir japanskan hóp á þriðjudag, í Friðarhúsinu á fimmtudag, á Bæjarins Beztu Pylsum á föstudag og í Norræna húsinu á sunnudag. Er smá þreytt, en glöð. Takk fyrir
(Please google-translate this, I am too tired at the moment to write it all in English as well.)

föstudagur, mars 11, 2016

Heidatrubador spilar tvö lög.

Ég var að gera þetta áðan. Mér leiddist, og svo langaði mig að spila á gítar og taka upp á kasettu. En ég var allt í einu bara farin að taka upp á þetta hér. Eini hlustandinn var kisi, og nú þú.

föstudagur, janúar 01, 2016

Fyrsti janúar 2016

Nýtt ár og þá er ágætt að fara yfir það sem gerðist rétt áðan (á síðasta ári). Ég er sátt við síðasta ár, því ég gerði alls kyns hluti sem ég hafði hugsað um að gera lengi en tók mér loksins tíma í. Ég bjó í Berlín í tæpa 3 mánuði, ein, og tók upp tvær plötur, eina fólkplötu og eina hljóðatónlistarplötu, líka ein.
Kláraði að fara yfir fjórða uppkast að fyrstu skáldsögu minni, sem ég hélt að væri tilbúin en er nú búin að fatta að það vantar herslumuninn, eitthvað sem ég mun klára 2016. Ég sótti um styrki, allnokkra meira að segja, og fékk 2 (takk Tónskáldasjóður 365 og Hljóðritasjóður STEF!) og ég og Curver erum að mixa eina plötu núna. Tvö fyrstu smáskífulögin komu út á 7-tommum í nóvember og desember, og sú þriðja kemur út í janúar og plata svo þegar allt er klárt. Vínilplötur eru komnar til að vera og það er ótrúlega gaman að nú skuli vera komin íslensk vínilpressa sem getur reddað málunum með frekar litlum tilkostnaði og litlum biðtíma. (takk vinyll.is). Það verða sko gerðar fleirri plötur á nýju ári.
Ég byrjaði að spila opinberlega með kassagítar, tambúrínu og munnhörpu að vopni á árinu, undir nafninu Heidatrubador, en sú stúlka kom nú reglulega fram áður en rokkið náði endanlega tökum á mér í unun, Heiðingjunum, Dys og Hellvar. Ég flutti tvo trúbadora, einn enskan og einn írskan, til Íslands um haustið 2015 og skipulagði litla tónleikaferð um suð-vestur-hornið. Það var gaman og ég vil endilega spila fleirri trúbadoragigg á nýju ári.
Við fluttum í miðbæ Reykjavíkur aftur (VÚ-HÚ!) og ég gæti ekki verið sáttari, það er einfaldlega svo miklu skemmtilegra í miðbæ Reykjavíkur, og ég nenni ekki að vera að þykjast eitthvað annað. Óliver, minn yndislegi sonur, fermdist borgaralega á árinu, það var fjör og gott að sjá hann verða stærri og öflugri og klárari og skemmtilegri (ef það er hægt) með hverjum deginum sem líður. (Takk Óliver!)
Ég vann á Rás 2 allt árið, nema þessa tæpa 3 mánuði sem ég fékk Berlínar-leyfi) og fékk að halda áfram að gera Langspil -íslenskt já takk, sem er lang-lang-lang-skemmtilegasta launaða vinna sem ég hef haft á ævinni. Bara það að vinna sem listamaður er skemmtilegra en það, en ekki eins örugg innkoma (ennþá að minnsta kosti). (Takk Rás 2 og RÚV og allar frábæri íslensku hljómsveitirnar og tónlistarmennirnir sem eru að senda mér tónlist, non fokking stopp, hvílík forréttindi að fá að grúska í þessu).
Hellvar er ein af uppáhaldshljómsveitunum mínum í heiminum og það er fáránlegt að vera meðlimur í hljómsveit sem maður er líka aðdáandi að. Elvar og ég stofnuðum hana í Berlín árið 2005, og því varð Hellvar 10 ára á árinu og auðvitað hefðum við átt að gefa út plötu en við bara náðum því ekki, því við vorum bæði að semja og taka upp annað efni líka. Í haust tókum við þetta föstum tökum og frumfluttum 4 lög á Airwaves í nóvember og síðan eru nokkur lög búin að bætast við, svo Hellvar er að nálgast nægjanlegt efni á næstu plötu. Takk elsku meðlimir Hellvar fyrir að nenna, vilja og hafa ástríðu fyrir tónlistinni okkar. (Takk Elvar minn, mesti séní sem ég þekki, fyrir að gera með mér músik)
Næsta ár, kalt mat: Meiri plötur, meiri listaverk, meiri tónleikar, meiri bókaskrif, meiri ferðalög, meiri uppgötvanir, meiri ást. Takk innilega fyrir mig og allt, kæri heimur.

mánudagur, apríl 20, 2015

Í tilefni af fréttum þess efnis að David Bowie finnist Lulu, samstarf Lou Reed og Metallica snilld, gróf ég upp texta frá í október 2011 þar sem ég hlustaði á Lulu og skrifaði um hana beint eftir hvert lag á facebook.

20. október 2011: Mitt eigið hlustunarpartý: Lulu með Lou Reed og Metallica.

1. lag: Brandenburg gate, nokkuð gott, lofar góðu. Helst að bakraddir Headfield séu soldið cheap, en sleppur.

Lag tvö: The View. Geðveikt! Rosalega flott riff, og dimm og drungaleg stemmning í texta og flutningi hjá Lou. Djöfull er hann flottur, kallinn.

3. lag, Pumping blood, hefst með strengjum og minnir vissulega á V.U. fyrir vikið, en svo takast strengir a la V.U. á við strengi a la Metallica (rafgítarstrengi). Manni dettur einhvern veginn strax í hug að Lou Reed sé að óverdósa með eiturlyfjunum sínum sem hann er að sprauta....og gítarar Metallica og trommugeðveiki einhver undir sem undirstrika þá undarlegu tilfinningu að Lou liggi bara með sprautuna í handleggnum og allt í blóði...sjiiiiiiiiit. Flott lag, ótrúlega flott.

Lag 4: Mistress Dread....byrjar á snilldarkeyrslu, langar að keyra bíl hratt og hlusta á þetta lag. Það er einhver undirliggjandi sturlun í gangi.
...og keyrslan heldur áfram. þetta lag er um eitthvað brútal S&M-kynlíf, eða það hljómar þannig. Við erum að tala um kynlíf, eiturlyf og rokk. Vissulega ekki það nýjasta í textagerð, en hey! Lou fökking Reed hefur leyfi til að gera slíka texta ef einhver hefur það.

5. lag, Iced Honey, hljómar mjög mikið eins og Lou Reed-lag, eiginlega meira þannig en hin 4 sem komu á undan, sem eru greinileg samblanda af tveimur hljóðheimum. Aftur finnst mér Headfield-bakraddir soldið skrýtnar, en allt hitt alveg mjög flott. Gítarar æðislegir.

6. og síðasta lag á fyrri disknum heitir Cheat on me og ég elska byrjunina á því. Virkilega heillandi gítarheimur sem á einhvern stórundarlegan hátt hljómar kínverskur. Auðvitað allt of listrænt fyrir "the average Metallica fan" en ég dýrka þetta. Lagið er 11 mínútur, og því kannski ekkert léttmeti, enda er því gefinn góður tími til að byrja og fer svo aðeins að lyftast um miðbikið. Mætti þó líklega vera ögn styttra. Svona 8-9 mín. myndu kannski duga. Of oft er sungið: Why do I cheat on me?"

Fjögur lög á diski 2, það fyrsta komið af stað, Frustration, og er 8 og hálf mín. Gott riff hjá strákunum. Hvernig er hægt að vera svona kúl eins og Lou? "I wish that I could kill you, but I do love your eyes" Geðveikt. Klikkaður texti. Alveg bara vá! Allt rosalegt við þetta lag. Það tekur á flug í lokin. Hlýtur að vera æðislegt að sjá þetta læf.

2. lag á diski tvö heitir Little dog. Akkústískur gítar og dularfull stemmning. Hljóðheimurinn alveg eins og klæðskerasaumaður fyrir Lou Reed. Dularfullt. Manni finnst eins og eitthvað ógurlegt sé að fara að gerast. Þessi texti er örugglega um eitthvað annað en lítinn sætan kjölturakka.

lag 3 á diski 2 heitir Dragon. Tilraunakennt. Rosalega held ég að Metallica sé að fara að skipta um aðdáandahóp. Þetta er svo miklu meira sándandi eins og Sonic Youth heldur en nokkurn tíman eins og Metallica, og það er svo fráááááábært. Dragon er líka 11 mín. og það tekur á flug eftir ca. 3 mín. með mjög fínu riffi, repetetive og myrkt, sem er alveg virkilega up my alley. Við þessa aðra hlustun er þetta eitt af mínum uppáhalds lögum á plötunni, ásamt Frustration og Mistress Dread. Sex-tuttugu og eitthvað og ég er að headbanga!!!!! Vá, hvað ég ætla að hjóla út um allt með þetta lag á repeat. Shitt, er þetta besta Metallica lag ever?

Lokalagið, það fjórða á diski 2 heitir Junior Dad og er að mínu mati smá feil í byrjun, því Dragon er svo flott og gæti vel staðið sem frábært lokageðveikislag. Junior Dad er 19 (!) mín. og fyrstu 5 eru eins og metallica lag, sem lou reed gerði sönglínu yfir og gítararnir og sönglínan passa ekki alveg. svo tekur annar kafli við, með strengjum, og maður fær á tilfinninguna að þarna hafi lou samið kafla. svo heldur metallicalagið áfram. Ég hef samt ekki hugmynd um hvernig lagið er samið eða neitt, bara að giska. En þetta er ekki besta lag plötunnar, og alls ekki betra lag til að enda á en Dragon. Og eftir átta mín, er maður farinn að bíða eftir því að eitthvað stórkostlegt fari nú að gerast í þessu lagi...

skil ekki allar þessar instrumental hugleiðslumínútur í lok síðasta lagsins, og það gerir plötuna ekki betri að mínu mati. Hefði mátt sleppa alveg og gera lagið að "filler" ef það þurfti þá að vera með. Svona 6 mínútur og hafa það á undan lokalaginu. Það hefði gert plötuna betri. En þrátt fyrir þetta er platan æði, og bara slökkva eftir Dragon og þá er maður í rosa stuði. Ótrúlega gaman að dæma hana í beinni hér, fyrir sjálfa mig, og kannski les þetta einhver...who knows? Who cares? Takk fyrir!

fimmtudagur, janúar 08, 2015

Á 68-ára afmæli David Bowie, 08.01. 2015

Ég er David Bowie-aðdáandi og hef verið síðan ég var 12 ára, og heyrði Starman spilað í löngufrímínútunum og hélt að það væri John Lennon að syngja. Ég var örlítið móðguð í smátíma að það væri einhver annar sem leyfði sér að hljóma eins og Lennon, enda var hann nánast í guðatölu á mínu heimili, en svo áttaði ég mig á því að Bowie hafði líka sinn eigin hljóm, og hljómaði bara eins og Lennon í þessu ákveðna lagi. Ég hóf ævilangt samband mitt við David Bowie, og fór að safna plötunum hans. Ég bað um plötuna með Starman í jólagjöf, og keypti síðar allar plöturnar sem ég gat komist yfir, flestar á vínil, og á sumar bæði á vínil og geisladiski. Ég spila reglulega Bowie-plötur, og finnst ekkert koma í staðin fyrir það efni sem hann hefur sent frá sér. Ég er enn að uppgötva sumar eldir plötur hans og „fá dellu fyrir“ þeim upp á nýtt, eins og til dæmis þegar ég hlustaði á Heroes af kasettu í hvert sinn sem ég þurfti að hreyfa bílinn minn (þar til kasettutækið bilaði, ekki það að ég fengi leið á Heroes). Heroes á ég líka á vínil svo ég hlusta enn öðru hverju. Á einhverjum tímapunkti hætti ég að pæla í nýju efni með Bowie. Ég missti ekki áhugann á honum, ég heyrði bara lög sem hann sendi frá sér sem hreyfðu ekki við mér eins og áður, og þorði því ekki að leggjast í hlustun á plötum sem myndu ef til vill gera það að verkum að ég yrði afhuga einum af mínum uppáhaldslistamönnum. Ég held að í fyrsta sinn sem ég varð fyrir vonbrigðum með Bowie hafi verið með Never let me down sem er platan sem kom út á eftir Tonight, sem er platan sem kom út á eftir Let‘s dance. Tonight var umdeild en ég fílaði hana, (enda David Bowie-aðdáandi) en þegar ég kom valhoppandi heim með brakandi ferskan vínilinn af Never let me down undir hendinni, og smellti henni á fóninn, áttaði ég mig á því að ég og Bowie áttum ekki samleið, um stundarsakir að minnsta kosti. Never let me down er sautjánda stúdíóplata Bowie og kom út árið 1987, þegar ég var 16 ára. Ég var orðinn pönkari, og fannst þetta vægast sagt útþynnt hjá honum. Svo stofnaði hann hljómsveitina Tin machine og ég fór í fýlu og hlustaði ekki á næstu sex plötur, sú síðasta sem ég missti af var Reality sem kom út árið 2003. Ég hefði auðvitað átt að vera búin að átta mig á því að svo góður tónlistamaður gerir ekki alslæmar plötur oft í röð, en einhvern veginn hafði ég dottið úr takti við nýjar Bowie-plötur... þar til árið 2013 þegar öllum að óvörum smáskífan Where are they now“ kom út að vori, og svo skömmu síðar stóra platan The next day. Sú fyrsta í 10 ár, og sú 25. í röðinni. Ég fjárfesti í vínilnum af The next day, eftir að vera búin að hlusta á nokkur lög af henni sem voru til á Youtube, og fá að renna henni hjá Kidda í Smekkleysu. Ég viðurkenni að ég var hikandi. Ég vildi ekki kaupa lélega Bowie-plötu, ég var hreinlega hrædd við það. Skelfd en spennt borgaði ég afgreiðslumanninum í Lucky Records fyrir The next day-vínilinn, skundaði heim á leið og setti hann á fóninn, og komst í leiðinni að því að geisladiskurinn fylgdi með í hvítu ómerktu umslagi inni í plötuumslaginu! Það var gott, því það þýddi að ég gat hlustað í stofunni og á ferð og flugi. Platan fékk nokkrar umferðir á plötuspilaranum mínum, sem undirspil fyrir bóka- eða blaðalestur, sándtrakk fyrir morgunmat eða krossgátulausnir, eða sem tónlist leikin fyrir gesti í kaffiheimsókn, en svo fór platan í bunka á hillu og ég að hlusta á eitthvað annað. Þetta var ekki slæm plata, en hafði ekki kveikt í mér ennþá. Þegar ég þurfti að skreppa til Barcelona um daginn ákvað ég að kippa geisladiskaútgáfunni af The next day með í ferðina, og ganga um og hlusta rækilega á þessa plötu. Ég kláraði vinnuna og fékk langþráðan frídag sem ég gat eytt í göngutúra um Barcelona-borg og þá fékk Bowie að fylgja mér í eyrunum. Það er skemmst frá því að segja að eitthvað gerðist. Ég fór að leggja við hlustir á textana, sem er einmitt eitthvað sem ég lagði mig í líma við að hlusta á sem unglingsstúlku-Bowie-aðdáandi. Textarnir byrjuðu að opna fyrir mér Bowie dagsins í dag. Hver var hann núna? Hvað var hann að ganga í gegn um sem 66 ára breskur karlmaður sem margir gerðu ráð fyrir að væri sestur í helgan stein? Var hann of mikill listamaður til að geta hætt að skapa? Hvað er innblástur fyrir tónlistarmann sem hefur gengið í gegn um 24 plötur áður, unnið með mörgum meisturum og dregið lærdóm af alls kyns persónulegum og alheimslegum feilsporum og viðburðum? Ég rölti um götur Barcelona á miðvikudagsmorgi og drakk í mig það sem David Bowie var að segja mér. Platan hefst á laginu „The next day“, sem mér finnst í raun vera frábært opnunarlag fyrir skilaboðin sem Bowie vill koma á framfæri. Ég er ekki dauður enn, ég er á lífi að gera eitthvað, þótt sumir kunni að halda að ég sé bara gamall lurkur. Ég verð hérna á morgun og hinn og hinn líka. Lagið er í anda laganna á Scary Monsters, gítardrifið án þess að vera hefðbundið rokklag. Það fær mann til að leggja við hlustir. Útsetningin á næsta lagi, Dirty boys, minnir á einhvern hátt á Tom Waits, en þó bara í erindunum. Viðlagið er svo púra Bowie, og Waits-samlíkingin er ekkert yfirþyrmandi heldur, kannski bara saxófónn og brassnotkun sem færði mér þessi hugrenningatengs, en þess ber þá að geta að David Bowie er vel spilfær á sax sjálfur, hvort sem hann er nú að spila þarna eða ekki. Lag 3 var annar singullinn af plötunni, The stars (are out tonight), og maður fer að átta sig á því að þessi plata er langt yfir eitthvað miðlungsmok og miðjumoð hafið. Bowie er sögumaður sem segir sögur sem eru opnar fyrir túlkun með hugmyndaflugi hlustandans. Hann segir frá stemmningu en ekki alveg sjalfum atburðunum, sem er líklega það sem margir bestu textahöfundar eiga sameiginlegt. Ef sagan er ófrágengin er pláss fyrir mínar eigin myndir og hún verður sterkari fyrir mig. Þarna fylgjumst við með stjörnum sem gætu vel bæði verið á himni og gangandi á jörðu. Bowie kann líka að semja lög sem virðast að einhverju leiti vera um geiminn og það heillar mig (samanber Starman). Fyrsta-flokks Bowie-lag tekur við af stjörnunum, Love is lost, og ég myndi vilja að það hefði fengið meiri athygli. Þarna gæti verið heilmikil sjálfskoðun hjá Bowie, eða bara saga um einhvern annan: „Your country's new, your friends are new Your house, and even your eyes are new Your maid is new, and your accent, too But your fear is as old as the world“ Heimurinn endurtekur sig, þótt allt sé nýtt, þá er óttinn síendurtekið stef, jafngamalt sjálfum heiminum. Helst að lagið endi of skyndilega, hefði ef til vill mátt endurtaka oft og lengi í lokin. Hugsanlega hefði yngri Bowie gert það, en hér erum við einmitt ekki að tala um hann, heldur nútíma-Bowie og þá hlustum við á þær ákvarðanir sem hann tekur í núinu. Við erum komin að lagi númer 5 og þar er kominn fyrsti singull plötunnar, Where are we now? Upprifjun á tímum Bowie í Berlín, og nostalgía með íhugun á því hvar hann standi í lífi sínu í dag. Stórfínt lag, og myndbandið ekki síðra, þarna er krækja í viðlagi, og texti, útsetning og flutningur lýtarlaus. Lagið var instant-klassík, en í raun er þetta eina lagið sem er svona yfirvegað og íhugult á plötunni. Minni sturlun og kraftur en í hinum lögunum, eða kannski eins mikil sturlun en hún er fullorðinslegri. Róleg sturlun, og ég elska hana. Sjötta lagið heitir Valentine‘s day og er að mínu mati fyrsta lag plötunnar sem er ekki framúrskarandi heldur bara gott. Það segir samt heilmikið um heildarmynd plötunnar að fyrsta lagið sem ég dýrka ekki út af lífinu sé prýðis-lag með fullt af litlum smáatriðum sem hægt sé að njóta, eins og skemmtilegum bakröddum sem Bowie er algjör meistari í, og alveg skuggalega flottum gítarlínum sem djamma í lok lagsins. Helst að lagið sé of „djollí“ fyrir minn smekk, ekki eins myrkt áferðar og mörg önnur lög plötunnar. Sjöunda lagið, If you can see me, bætir mér upp fyrir gleði og áhyggjuleysi síðasta lags. Myrk lagasmíð, afturábak-delay, mikið myrkur, klikkuð skrýtin aukahljóð í tónum, gítarinn með jafnvel einhvers konar yfirnáttúrulega stemmningu, draugalega, í riffunum. Bakraddir minna á bakraddirnar sem settu sterkan svip sinn á lagið The Bewely Brothers af plötunni Hunky Dory frá 1971. Þetta lag vinnur endalaust á, og þegar maður er kominn inní það veldur það gæsahúð. Indislegasta tegund af gæsahúð er David Bowie-gæsahúð og ég átta mig á því hvað ég var búin að sakna þeirrar tegundar. Tvímælalaust eitt af mínum uppáhaldslögum á plötunni. I´d rather be high er áttunda lag plötunnar og þar ræðst Bowie á stríðsbrölt heimsins. Hann fer ekki í felur með skoðun sína á hvað stríð er heimskt. Þar skorar hann auðvitað aukaprik hjá friðarsinnanum mér, og ég er svo sammmála Bowie í að maður myndi frekar vera dauður eða klikkaður en taka þátt í stríði með byssum. Það besta við þetta lag er hvað c-kaflinn kemur flott inn, og þarna vantar sko ekki enda með endurtekningum sem dáleiða mann, og svo rennur næsta lag fallega saman við. Næsta lag heitir Boss of me og er sjúklega töff. Það er skrítið að það hafi ekki verið gefið út sem smáskífa. Gítarsánd og gítarspilamennska á sinn þátt í því hvað þetta lag er vel heppnað, og við nánari eftirgrennslan kemur í ljós að gítarleikari Bowie á þessari plötu, Gerry Leonard, samdi þetta lag með Bowie. Þetta er afskaplega svalt, það er varla hægt að orða það öðruvísi. Svo detta inn saxófónar á hárréttum stöðum, og svo byrja gítarar að sleppa sér. Ótrúlega pottþétt lag, og textinn fjallar um hvað Bowie er jafn mannlegur og við hin. Þrátt fyrir að vera súperstjarna þarf hann að finna fyrir því að einhver ráði við hann. Vonandi á hann frábæra konu sem minnir hann á þegar það er komið að honum að vaska upp og fara út með ruslið! Tíunda lag plötunnar heitir Dancing out in space, og það byrjar eins og Iggi Pop-slagarinn Lust for life og er með skrýtnar Oh Baby-bakraddir og enn furðulegri texta sem ég botna lítið í, en mér líkar samt vel við lagið. Útsetningin á bakröddum og hljóðfæranotkun er eiginlega svolítið Frank Zappa-leg, mjög speisað allavega og allt skemmtilega samansoðið. How does the grass grow? er ellefta lag plötunnar, en það er með viðlagi sem er eiginlega bara stolið úr lagi með hljómsveitinni The Shadows, laginu Apache. Kannski ekki stolið, því Bowie er allt of meðvitaður um rokksöguna, en hann er allavega að vitna í stef sem er gegnumgangandi í þessu Shadows-lagi, og ég veit hreinlega ekki hvort það trufli mig, en ég held að minnsta kosti ekki að það sé að gera lagið eitthvað betra að mínu mati. Eins og áðan þegar frábært lag fylgdi lagi sem að mínu mati var bara „gott“ er lagið sem fylgir How does the grass grow? framúrskarandi rokk-slagara-grípandi og æsandi skemmtilegt lag. Það heitir (You will) Set the world on fire og er sólid! Gott gítarriff, æðislegt eyrnabræðandi gítarsóló, smáatriði í útsetningum jafnt í gítarlínum sem og í bassa- og trommuleik. „Kennedy would kill for the lines that you‘ve written“ er ein lína úr textanum og lýsir textagerð Bowies sjálfs afskaplega vel. Það er mikil list að gera dægurlagatexta sem fólk getur látið fjalla um það sem það er sjálft að hugsa um. Eitt besta lag á plötunni og þetta gítarsánd er tímalaus snilld, enda er Earl Slick að spila á gítarinn þarna en hann spilaði meðal annars inná tónleikaplötuna David live og stúdíóplöturnar Young Americans og Station to Station, ásamt því að vinna með fjölda annarra tónlistarmanna. Ekkert myndband hefur verið gert við þetta lag, og það ekki gefið út sem smáskífa, en ætti mikið erindi. Þrettánda og næstsíðasta lag The next day heitir You feel so lonely you could die, og er alveg frábært, og er líka mjög frumlegt á Bowie-kvarðanum, þ.e.a.s það er meira en bara frábært Bowie-lag heldur líka frumleg lagasmíð og ótroðnar slóðir fetaðar. Þetta gæti svo hæglega verið smáskífulag líka, gæti líka verið kover af gömlum standard með Animals eða einhverri annarri sixtís hljómsveit, en á sama tíma hljómar það splunkunýtt. Það endar svo með hendingu úr trommum sem Bowie-aðdáendur ættu að kannast við úr laginu Five years, af plötunni The Rise and fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars. Lokalag plötunnar heitir Heat, og þar vegur textinn þungt og þrungaleg og þrúgandi lagasmíðin er framúrskarandi. Bowie viðurkennir hve týndur hann er, eins og kannski allir í heiminum. Mér finnst eins og hann sé að horfa í augun á mér þar sem við sitjum sitt hvoru megin við tveggja manna borð á litlu og fjölmennu kaffihúsi, og viðurkenna mennsku sína. Bowie er að breytast einu sinni enn, en nú er hann að verða að manni, frá því að upplifa tilvist sína sem eins konar geimveru. Hann er að klæða sig úr öllum stjörnum prýddu leikbúningunum og slekkur í leiðinni á reykvélinni og ljósasjóinu. „My father run the prison“, segir hann, og horfir fast í augun á mér. Það er kannski einn fangavörður í lífi hverrar manneskju. Á geisladisknum mínum eru 3 aukalög sem heita So she, Plan og I‘ll take you there, og þetta er því ekki partur af heildarsýn Bowie‘s sem platan á að endurspegla, en eru samt fínustu lög. So she er ef til vill smá áreynslulaust. Plan er ósungið og minnir um margt á mest spennandi plötur Bowie, Heroes og Low, þar sem má einmitt finna instrumental lög. Síðasta aukalagið, I‘ll take you there, er alveg frábært og eiginlega stórfurðulegt að það sé eitthvað auka. Það er reyndar í styttra lagi, en samt er það gott. Bowie gaf svo líka út sérstaka safnútgáfu af plötunni þar sem þessi 3 lög eru á sér diski ásamt lagi sem bara kom út í Japan, og remixum og svo enn öðrum aukalögum. Hann á nóg af lögum, svo virðist að minnsta kosti vera. Það er hægt að segja margt um David Bowie en ef til vill er samt aðalatriðið og það merkilegasta eftirfarandi: Hann er listamaður, og það er ekkert skrýtið að hann sendi frá sér mjög góða plötu. Það sem er skrýtið er hvers vegna það heyrðist ekkert frá honum svo lengi. Kannski þurfti Bowie að vera til í alvöruheiminum og finna sig, eða líklega fremur hætta að fela sig, svo hann gæti haldið áfram að skapa. Hann er allavega kominn aftur, hvaðan sem hann kom nú. Til hamingju með 68 ára afmælið elsku Bowie. Takk fyrir öll trúnóin, og takk fyrir að hjálpa mér oft með alls konar vesen og klúður. Þú átt svör við mörgu, og nú finnst mér að ég geti gefið þér svar til baka: Haltu bara áfram á þessum nótum. Þú þarft ekki búninga eða show, tónlistin þín nægir. Þú ert góður, sama hvernig þú ert. Hlakka til að heyra meira. Þín vinkona og aðdáandi, Heiða Eiríks. Skrifað í Reykjavík, 2013-2015

þriðjudagur, desember 02, 2014

Björn í bóli

Jæja, björninn er endalega mættur og hefur tekið yfir líkama minn. Mér finnst gott að sofa 11 tíma á nóttu. Í nótt var það frá 01.00 til 12.00 á hádegi. Ég ætlaði að vakna kl. 09.00 og svo aftur klukkan 10.00 en ég gat það ekki. fór framúr og allt. kveikti á tölvu og reyndi að láta ljósið vekja mig. Fékk mér ískalt vatn. Gerði eiginlega allt sem maður á að gera til að vakna nema drekka koffín, var of löt til að nenna að búa til slíkan drykk. Vaknaði semsamt í hádeginu og nú er ég að fara að fá mér "morgunmat" áður en ég skottast uppí rúv að vinna næsta þátt. Björninn er hýðis-tengd hegðun mín sem tekur oftast yfir desember og janúar ár hvert, nema ég sé að þvælast í útlöndum með meiri birtu en hér finnst. Ég er ekki neitt döpur og sorgmædd, heldur bara orkulaus eins og tóma nutella-krukkan sem við tímum ekki að helda fyrr en búið er að skafa betur úr hliðunum á henni. Já, hún er orkulaus á miðað við alla orkuna sem venjulega fyrirfinnst í henni, og þannig er ég líka. Ég er venjulega alveg með orku á við nokkrar nútelludósir, án þess að reiða mig sérstaklega á nutella sem orkugjafa. Neinei, það er búið að vera hollur grautur og safi og ávextir og hnetur og fræ og alls kyns. nú ætla ég að fá mér hafragraut með valhnetum og sólblómafræjum og sesamfræjum og eplamús og slettu af hnetusmjöri og epla/rabbarbarasafa. tek með lárperur í vinnuna sem ég nasla í kaffinu. labba í vinnuna og það er bjart úti svo það ætti að skila einhverju. ég er samt björn, ég finn það.